Του Λόγου το Αληθές 19/04/12
Δύσκολος ο συμβιβασμός
Το να πείσεις τον ΟΜΟΝΟΙΑτη ότι υπάρχει ζωή μετά από την (φαινομενική) έξοδο από τη διεκδίκηση ενός ακόμη πρωταθλήματος είναι ότι το δυσκολότερο. Ίσως να μην είναι αποκλειστικό προνόμιο των ΟΜΟΝΟΙΑτων, όμως είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το ψάξιμο αιτιών, αφορμών και δικαιολογιών διαρκεί όσο και το διάστημα μέχρι την έναρξη του επόμενο πρωταθλήματος.

Λευκή σημαία
Μετά το γκολ του Μπεμπέ στο Τσίρειο, η ομάδα δεν έδειξε κανένα σημάδι αντίδρασης. Όπως το μόνιτορ του ασθενή μετά την ανακοπή. Μικρά κύματα και μετά ευθεία γραμμή.
Η χαριστική βολή ήρθε μεν από το σύστημα ενδοεπικοινωνίας των διαιτητών, όμως είναι γενική διαπίστωση ότι κόντρα σε μια μέτρια Αελ, η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν μπορούσε να κάνει ούτε τα αυτονόητα.

Το ξέρει ο προπονητής
Το αναφέρει σχεδόν κάθε βδομάδα ότι οι αντιδράσεις μας εντός γηπέδου δεν είναι αυτές που πρέπει. Όμως πέρα από τη διάγνωση δεν βλέπουμε διορθωτικές ενέργειες. Θα μου πείτε ότι τα χέρια του Λάρκου είναι δεμένα αφού ήρθαν μαζικές απουσίες, όμως τόση έλλειψη νεύρου ρε παιδί μου; Προσωπικά δεν θυμάμαι παιγνίδι που να αντέδρασε θετικά η ομάδα σε συγκεκριμένα δεδομένα, παρά μόνο στο παιγνίδι με την Σάλζμπουργκ στο Γιουρόπα.

Όσο ζω ελπίζω
Επειδή και εγώ ανήκω στην κατηγορία οπαδών που περιέγραψα στην πρώτη παράγραφο, αρνούμαι να αποδεχτώ την ήττα αν δεν περάσει (αρνητικά) η 3η αγωνιστική των πλέιοφ. Μπορεί βέβαια να πάρουμε μια απλή παράταση ζωής μέχρι την επόμενη φορά, όμως κάτι είναι κι αυτό. Να διατηρούμαστε αν μη τι άλλο σε εγρήγορση και όσο πιο μακριά από σκέψεις για το μέλλον.

Το ίδιο και στην Καρπενησίου
Το ξέρουν και οι ίδιοι ότι πλέον έχουν χάσει κάθε έρεισμα στον κόσμο. Ελπίζουν σε ένα ανεπανάληπτο κόλπο γκρόσσο, μπας και γίνει η μεγάλη έκπληξη. Κανείς δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει και μάλλον είναι και επιβεβλημένο να διατηρούν άπαντες σε εγρήγορση ενόσω υπάρχουν μαθηματικές ελπίδες για τον τίτλο. Να κάνει η ομάδα αυτά που περνάνε από το χέρι της και αν έρθουν βολικά τα άλλα αποτελέσματα, μπορεί να γίνει η κλοπή του αιώνα.

Οι ευθύνες βαραίνουν την Διοίκηση
Η (διαγραφόμενη) δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία στην κατάκτηση του τίτλου, χρεώνεται ως μεγάλη αποτυχία του Προέδρου προσωπικά αλλά και των συνεργατών του. Μεγάλο καράβι η ΟΜΟΝΟΙΑ και η ευθύνη στο ναυάγιο πάντα βαραίνει τον καπετάνιο. Γι αυτό ας μην το παίρνει προσωπικά ο Μιλτιάδης Νεοφύτου που στο άκουσμα της επαναδιεκδίκισης της προεδρίας, οι φάτσες μας ξίνισαν.

Ως πρώτη τοποθέτηση, ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω κανένα κόλλημα με τον Μιλτιάδη Νεοφύτου. Τον θεωρώ εξίσου ΟΜΟΝΟΙΑτη όπως και τον όποιο οπαδό πάνω στην κερκίδα. Επίσης δεν με ενοχλεί αν συνεχίσει να ηγείται αυτός της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.

Και επιλέγω την λέξη «ενοχλεί» γιατί αν ήταν να επιλέξω, δεν ξέρω ποιος τελικά είναι ο ιδανικός αυτός άνθρωπος που μπορεί να σταθεί από μόνος του στο ύψος της συγκεκριμένης θέσης. Το μυστικό της επιτυχίας δεν το γνωρίζω. Αν το γνώριζα, θα κατέβαζα τον δικό μου συνδιασμό.

Αυτό όμως που γνωρίζω, είναι ότι το υπάρχον Διοικητικό μοντέλο στην ΟΜΟΝΟΙΑ είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Το λέγαμε και προ τετραετίας ότι με συνθήκες όπως αυτές που ζήσαμε στις τελευταίες Γενικές Συνελεύσεις η ουσιαστική πίεση ή έλεγχος του εκάστοτε συμβουλίου από τα μέλη του, είναι άνευ μετρήσιμης ισχύος.

Το σώμα των μελών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ χρειάζεται ανανέωση και αυτό οφείλουμε να το κάνουμε παντιέρα μας. Την αρχή την έχει κάνει η Θύρα9 όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Στόχος δεν είναι η ανεξέλεγκτη εισροή μελών που θα αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του σωματείου, όπως λέει και το κλασσικό επιχείρημα της αντίθετης άποψης, αλλά το να αποκτήσει δυναμισμό ένα σώμα που σήμερα στην ουσία λειτουργεί ως «χειροκρότημα κατά παραγγελία» για την εκάστοτε Διοίκηση.

Αυτό το σώμα λοιπόν, καλείται να εγκρίνει τις κινήσεις της εκάστοτε Διοίκησης. Τα καλά της (λόγου χάρη τα έργα στο Γέρι, τις μεταγραφικές επιτυχίες, τους τίτλους της τελευταίας 4ετίας) αλλά και τα κακά της (το χρέος, οι αποτυχίες στην Ευρώπη, οι χαμένοι τίτλοι,το γηπεδικό). Το σώμα αυτό οφείλει να υπενθυμίζει συνεχώς ότι ο κάθε ένας που αποτελεί μέρος της Διοίκησης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, είναι υπόλογος σ' αυτό. Όχι ως δήμιος, αλλά ως ένα σώμα όπως των μετόχων για παράδειγμα που ελέγχουν τα Διοικητικά Συμβούλια μιας εταιρίας και επηρεάζουν έμμεσα την πολιτική της. Τα πιο πάνω τα λέω χωρίς να υπονοώ ότι λύση είναι η μετοχοποίηση.

Μόνο η μισή αλήθεια.
Δεν είναι μόνο αυτό όμως που χρειάζεται η ΟΜΟΝΟΙΑ. Χρειάζεται και άτομα στην Διοικητική πυραμίδα που να μπορούν να ακολουθήσουν τις νέες αντιλήψεις περί ποδοσφαίρου. Ανάφερα πιο πάνω ότι δεν αντιτίθεμαι προσωπικά στην πρόθεση του Προέδρου να θέσει εκ νέου τον εαυτό του ενοποιών της εκλογικής συνέλευσης. Αλλά μαζί του να έχει και άτομα που να μπορούν να εμπνεύσουν σιγουριά και ελπίδα για το μέλλον.
Για να μην κουράζω, θα αναφερθώ σε ένα απλό παράδειγμα.

Ο Αντρέας Σοφοκλέους είναι για εμένα το κλειδί της επιτυχίας στην πορεία της φετινής Αελ.

Ανεξαρτήτως αν πάρει ή όχι το πρωτάθλημα. Είναι ο άνθρωπος που κατάφερε στον στίβο του «καλοήθης παρασκηνίου» να βγαίνει νικητής με αντίπαλο την ΟΜΟΝΟΙΑ και σε κάποιες περιπτώσεις τον κατ' εξοχήν νικητή του «βρώμικου παιγνιδιού», αποελ. Καλός ο Πάμπος, καλοί κι οι μαραθωνοδρόμοι του αλλά η συμβολή του Σοφοκλέους στον φετινό άθλο της Αελ είναι και ο λόγος που σήμερα η ομάδα της Λεμεσού βρίσκεται μια ανάσα από το πρώτο μετά Χριστόν πρωτάθλημα της.

Είναι μόνο ένα παράδειγμα ενός παράγοντα, νέας κοπής. Παραδείγματα υπάρχουν κι άλλα, ακόμη και εντός ΟΜΟΝΟΙΑΣ και ο Πρόεδρος Νεοφύτου καλά κάνει να πάρει τα μηνύματα του κόσμου και να προχωρήσει μόνο μετά που κατανοήσει πλήρως γιατί ο κόσμος σήμερα έχει χάσει την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του αλλά και του υφιστάμενου συμβουλίου του. 

 βρίσκεται μια ανάσα από το πρώτο μετά Χριστόν πρωτάθλημα της.