ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Το ποδόσφαιρο μου… το ποδόσφαιρο τους

Το ποδόσφαιρο του καπιταλισμού δεν θα μπορούσε παρά να παίζεται εντός και εκτός γηπέδων, σύμφωνα με τους κανόνες, τα ήθη και «έθιμα» που χαρακτηρίζουν μια κοινωνία που έχει στο επίκεντρο της την ελεύθερη αγορά.

Σε μια κοινωνία, όπου αν και άλλαξαν οι μέθοδοι, ελάχιστα άλλαξε η ουσία από τη λίθινη εποχή. Ο νόμος της ζούγκλας, του ισχυρού, ζει και βασιλεύει και γίνεται μέρος της παιδείας μας από μικρά παιδιά.

Όταν λέμε κοινωνία, μια κοινωνία ανθρώπων, παραπέμπουμε στην αποχή του κοινωνικού συμβολαίου συμβίωσης και σεβασμού μιας κεντρικής αρχή. Ότι δηλαδή χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουμε. Αυτό όμως που μεταφράζεται για κάποιους από μας ως αλληλεγγύη, για κάποιους άλλους μεταφράζεται ως εκμετάλλευση. Οι δεύτεροι, χρειάζονται να ζουν με κάποιους άλλους διότι πως θα μπορούσαν να είναι αυτοί πλούσιοι αν δεν ήταν κάποιοι άλλοι φτωχοί; Πως θα μπορούσαν να είναι εκμεταλλευτές αν δεν υπήρχαν εκμεταλλευόμενοι. Θύτες χωρίς θύματα.

Έτσι λοιπόν η κοινωνία μας, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, δομήθηκε, σε ατομικό αλλά και διακρατικό επίπεδο, με επίκεντρο της την αποθέωση του ανταγωνισμού. Οι ανταγωνιστικές όμως σχέσεις αναπόφευκτα, πέρασαν σε όλα τα επίπεδα και εκφάνσεις της.

Το ποδόσφαιρο ως το δημοφιλέστερο παιχνίδι στον κόσμο, εκτός ΗΠΑ,  αντανακλά σε βάθος χρόνου, την εκάστοτε κοινωνία και τους μετασχηματισμούς της.

Οι Βραζιλιάνοι παίζουν μπάλα ωσάν να χορεύουν στο καρναβάλι, οι Γερμανοί πειθαρχημένοι, βάζοντας το σύνολο πάνω από όλα, οι Άγγλοι οργανωτικοί, σκληροί, παραδοσιακοί , χωρίς ποιότητα, οι Αφρικάνοι δυνατοί σαν άλογα αλλά ακατέργαστα διαμάντια οι περισσότεροι, οι Έλληνες περήφανοι και παθιασμένοι, ενθουσιώδεις και αλλοπρόσαλλοι στις αντιδράσεις τους.

Οι νευρώνες του εγκεφάλου αλλά και η εκγύμνασή τους είναι σημαντικοί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Είναι ένας από τους κύριους λόγους που μπορούν να διαχωρίσουν έναν που απλά παίζει μπάλα από έναν ποδοσφαιριστή.

Αναφερόμενος στον τίτλο στο δικό μου ποδόσφαιρο, δεν εννοώ την κατάσταση της τελευταίας δεκαετίας (κρίση, εκατομμύρια, κόκκινοι φάκελλοι, παράγκες διαιτητών, σαπίλα κατεστημένου κουτσοκούμνη) αυτά όμως είναι τα αποτελέσματά της. Εννοώ περισσότερο τον κοινωνικό μας βίο τα τελευταία 25 με 30 χρόνια. Από το 1980 περίπου αρχίζω να θυμάμαι ζωντανά το ποδόσφαιρο αλλά και την κατάσταση που επικρατεί στους ανθρώπους γύρω μου. 32 χρόνια μετά αρχίζω να κατανοώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου είτε δεν μπορούν να αντιληφθούν τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση είτε θέλουν να τα καταλαβαίνουν με τον τρόπο που τους συμφέρει. Και όσο αλλάζαμε δεκαετία αυτό γινόταν πιο έντονο. Σαν μια αρρώστια που είναι κολλητική και συνεχώς εξαπλώνεται σε σημείο που να έγινε επιδημία.

Στην χώρα της ατιμωρησίας, του πραξικοπήματος, της φοροδιαφυγής με βούλα, των ανώνυμων εταιρειών, των βουλευτών νομικών συμβούλων των τραπεζών, των αμυντικών μιζών (γεια σου Σωκράτη, γεια σου Μανώλη, γεια σου Παντελή!!)… στην χώρα του choco prince πριγκιπόπουλου που του έκλεψαν το γλειφιτζούρι κοκοράκι και δεν το χωνεύει, του Νίκου του Τασάκια που κατουρά πάνω του που την χαρά του για το Μαρί… στην χώρα του υιού του εφταήμερου, του ΕΛΑΜ, της σβάστικας και των πορτοκαλλί… στην χώρα των τραπεζών παρακράτος που βγάζουν πάνω μας τα σπασμένα… του απεριτίβο, των σφηνάκιων και της ποιοτικής διασκέδασης… την χώρα των s300 που δεν είδαμε, των 200,000 προσφύγων που ακόμα πασχίζουν να αγοράσουν οικόπεδα για τα παιδιά και τα εγγόνια τους από τους έχοντες… την χώρα που τα πεζοδρόμια είναι ακόμα πάρκινκ και οι χώροι αναπήρων πάρκινκ πολυτελείας για λιμουζίνες κυριών… την χώρα που τα Μίντια έχουν την τιμή τους και την εξαργυρώνουν σε κάθε εκλογές… την χώρα που δεν χρωστάμε παρά μόνο τα σώβρακα που φοράμε στις τράπεζες για τα ακριβά αυτοκίνητα και τις τσάντες versace, που οι πλαστικές πάνε σύννεφο και το κέρατο δεν συμμαζεύεται…. που το πορτοκαλί στα φανάρια σημαίνει πράσινο (!!) και οι πεζοί περπατάνε ακόμη στην άκρη της ασφάλτου και ας έχει πεζοδρόμια…την χώρα που δεν ανέχεται να έχει αριστερό πρόεδρο και ας τον ψήφισε (και ας έχει κάνει πατάτες) διότι το οικονομικό κατεστημένο αποφάσισε πως του δημιούργησε προβλήματα… την χώρα που όσο και να κλέψεις δεν τιμωρείσαι εάν είναι πάνω από 100 χιλ ευρώ… που ο κόσμος πιστεύει στα αλήθεια σε ένα κοντό ζαόμματο με γραβάτα με φωνή κατίνας… που η προπαγάνδα, κυρίως από τα ΜΜΕ, οργιάζει και κατευθύνει τη μάζα προς τα εκεί που έχει συμφέρον, αδιαφορώντας για το κακό που μπορεί να προκαλέσει στην ίδια την χώρα…

 Σε αυτή την χώρα οι πολίτες έχουν γίνει παρτάκηδες…και πώς να γινόταν διαφορετικά.  Κοιτάνε πως να βολευτούν και να σπαταλούν αδιαφορώντας για την εντιμότητα και την ικανότητα. Ο θεός μας είναι το χρήμα.

Ας μην έχουμε παράπονο από τον κάθε ποδοσφαιριστή που κάνει ότι κάνουμε πολλοί από μας στο δικό μας χώρο… απλά σε εμάς δεν μαθαίνεται διότι δεν παίζουμε ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχουν πια εργοδότες που έχουν οικογενειακή σχέση με τον εργαζόμενο τους, ούτε εργαζόμενοι που πραγματικά αγαπούν την επιχείρηση τους… διότι οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι πια τέτοιες. Θέλαμε επαγγελματισμό… ορίστε τον επαγγελματισμό, με τα καλά και τα κακά του.

¨Όχι, δεν δικαιολογώ τον βρούλλον. Εξάλλου πήρε από μας πολύ περισσότερα από όσα έδωσε… δηλαδή σχεδόν 1%. Αλλά ο βρούλλος δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν πια Μανωλάδες που να λένε όχι στα 400 εκατομμύρια του Κόκκαλη (1996…φυγή Μπάγεβιτς στο Ολυμπιακό) διότι αυτή η κοινωνία δεν γεννάει πια Μανωλάδες…αλλά φασολάδες.

Κάντε έναν παραλληλισμό της κοινωνίας, με το τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρό μας τις τελευταίες αυτές δεκαετίες. Πόσοι ποδοσφαιρικοί παραγοντίσκοι, μεσάζοντες, διαιτητές και άλλοι περιφερειακά εμπλεκόμενοι ασέλγησαν πάνω στο άθλημα. Πώς λειτούργησαν οι φίλαθλοι; Τους ένοιαζε η αξιοκρατία ή μόνο οι επιτυχίες αδιαφορώντας για τα μέσα που θα επιτευχθούν; Πόσες φορές οργανωμένες ομάδες φιλάθλων διαμόρφωσαν καταστάσεις; Ποιοι ανέχονται τη βία και τα επεισόδια επιλεκτικά και αδιαφορούν για την απάλειψη τους ενώ άλλού σχίζουν τα ιμάτια τους; Η ενημέρωση από τα «μέσα» γίνεται με γνώμονα την αντικειμενική μεταφορά των πραγματικών γεγονότων ή με σκοπό να εξυπηρετήσουν κάποια συμφέροντα, να κατευθύνουν και να πουλήσουν;

Η κοινωνία μας βούλιαξε σαν χάρτινο καράβι… σε αξίες και σε ήθος. Η ανθρωπιά, το ήθος και η τιμιότητα, έφθιναν. Η αξιοπρέπεια έχει σχεδόν ξεθωριάσει από τις προτεραιότητές μας. Επιλέγουμε να ακολουθούμε τους οποιουσδήποτε, υποστηρίζοντας τα στραβά που βλέπουμε ,είτε από βόλεμα είτε από εγωισμό, πάντα με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον. Αυτή είναι η τη ζωή μας, αυτό είναι και το ποδόσφαιρο μας.

Κάθαρση στην κοινωνία μας δεν έγινε, ακόμα τουλάχιστον. Στο ποδόσφαιρό μας; Πως είναι δυνατόν!

Εάν πραγματικά επιθυμούμε ένα καλύτερο ποδόσφαιρο, με ήθος, με ανθρωπιά, με εντιμότητα και ακεραιότητα, ας αρχίσουμε από μας και τα παιδιά μας.  Ας αλλάξουμε, ή μάλλον ας φέρουμε την παλιά φιλοσοφία. Ότι δηλαδή το ποδόσφαιρο όπως και η ζωή είναι εδώ για να τα χαιρόμαστε και όχι να τα καταστρέφουμε.